De ruiters worden een horde!

Britse anarchisten, groene denkers en andere links addergebroed moeten deze blog gelezen hebben. Ik viel net niet achteraf toen ik donderdag de krant las. Op de kop van een artikel in De Tijd stond: “De ruiters van de Apocalyps” … vallen bankgebouwen in Londen aan. Dat was de dag voor de bijeenkomst van de G-20.
Ik voorspelde rellen en dit is nog maar het begin. Het zal de komende jaren niet enkel blijven met wat stenen gooien van een bende anti-globalisten. Burgers zullen hun regeringen in protesten omver gooien. Als de meest koele der mensen, de IJslanders, al kolken van woede omwille van de crisis!? Zij brachten hun regering enkele maanden geleden ten val in betogingen in de nasleep van de eerste golf van de crisis. Als de IJslanders al rellen, wat zal er dan niet gebeuren in India, China, et cetera? Verschillende regeringen zijn nu al omgevallen als gevolg van de crisis. De Belgische regering was de eerste. Need I say more? Daarna volgden IJsland, Letland, Hongarije, Tsjechië en misschien heb ik nog wel één vergeten. Maar de lijst zal de komende vijf jaar lang worden, heel lang.

De top van de G-20 in Londen.

“The biggest fiscal stimulus ever seen.” Alsof ze er trots op moeten zijn. The biggest this, the biggest that. Dat waren de woorden van Britse premier Gordon Brown, de man die eind jaren negentig meer dan de helft van de Britse goudvoorraad verkocht voor ondertussen zwaar gedevalueerd papiergeld. Wat werd er op de top van Londen nog beloofd? More money for this, more money for that. A trillion here, a trillion there. And soon we are talking about real money. A historic summit, and a historic that.

Historisch zal het worden. Wereldwijde hyperinflatie wordt gegarandeerd. 2007 was het jaar waarin overheden miljoenen dollars in het systeem pompten. 2008 was het jaar van de miljarden. 2009 is nu al het jaar van de biljoenen (‘trillions’ in het engels).

Men noemt de Top historisch. Maar ik ben er zeker van dat er de komende jaren nog veel topbijeenkomsten zullen volgen. En niet enkel in de VS en Europa. Een top in Mumbai, Singapore, Shanghai, Sint-Petersburg, Abu Dhabi of Sao Paolo. De macht is aan het kantelen.
The old Washington Consensus is over. There is a new consensus. Maar voor hoelang blijft de huidige consensus? Het westen heeft hun teloorgang nog niet geaccepteerd. Rusland en China waren de weken en dagen voor de Top van Londen zeer kritisch ten opzichte van het westen en hun munten. Deze kritiek gaat terug opkomen eenmaal het enthousiasme rond de Top is gaan liggen.

Het IMF, het Internationaal Munt Fonds, krijgt nieuwe middelen. Men bedoelt vers geld. Eigenlijk niet vers. Het is geen papier. Het zijn slechts digits die op de waardeloze bankrekening van het IMF worden toegevoegd. Maar goed, dat weten jullie al.
500 miljard of 1 biljoen, krijgt het IMF. Ik weet het niet meer. Maakt het nog verschil? Het IMF zal wel nog een paar biljoen krijgen de volgende jaren. Om allerhande landen in moeilijkheden ter hulp te schieten. Al heel wat landen kregen een lening van het IMF. Ook hier zullen velen nog volgen.

Ik, James Sinclair, Weimar, SDR’s, “being right and sitting thight”.

Meer dan een jaar geleden vroeg ik aan James Sinclair of men de SDR’s weer zou opvissen om de dollar te redden. Even een verklaring. SDR’s zijn Special Drawing Rights, gecreëerd in 1969 als een soort van alternatieve munteenheid die door het IMF wordt uitgegeven. In 1969 moesten de SDR’s het uiteenvallende monetaire systeem van Bretton Woods redden. De VS kon de goudstandaard niet meer aanhouden. Het systeem brak toch en in 1971 werd de goudstandaard afgeschaft. Amper 2 jaar nadat de SDR’s de zaak moesten oplossen, raakte niets opgelost. De goudprijs ontplofte desondanks. Nu proberen ze het opnieuw met de SDR’s. Op de Top van de G-20 besloot men dat het IMF opnieuw SDR’s mocht drukken. Denken ze echt dat mensen dom zijn of hoe zit dat hier?

Een jaar geleden ofzo vroeg ik dus info aan Sinclair over het belang van de SDR’s en hij zei dat SDR’s onbelangrijk waren. SDR’s zouden nooit werken als oplossing voor de problemen. James Sinclair was de grootste goudhandelaar in de jaren zeventig. Zijn bijnaam heeft niet veel uitleg nodig: “Mr. Gold”. Hij is miljardair en is CEO van zijn eigen goudmijn in Tanzania. Hij zei in de jaren ’70 toen de goudprijs nog rond de honderd dollar per ounce stond, dat de prijs naar 900 dollar zou gaan. Hij verkocht zijn posities in een weekend in januari 1980 toen de prijs op 887,5 dollar piekte. De volgende maandag daalde de goudprijs. Sinclair zei dat de goudprijs toen 15 jaar lang zou dalen. Hij gaf zijn ongelijk onlangs toe. De goudprijs daalde nadien 20 jaar. De meerderheid, de massa geloofde in 1980 echter dat goud zou blijven stijgen. Hij kreeg toen doodsbedreigingen en er werd hem verweten dat hij de goudprijs wou vermoorden. Maar in de beginjaren van het nieuwe millenium kwam hij terug. Hij zei dat goud naar 1650 dollar zou gaan. Opnieuw werd hij weggelachen. Nu vindt hij deze prijs ridicuul te laag, de goudprijs gaat naar duizenden dollars per ounce, aldus Sinclair.

Een half jaar geleden vroeg ik in een email aan Sinclair wat hij dacht van hyperinflatie. James Sinclair postte mijn mail op zijn blog met een antwoord. Ga naar google.com en tik de volgende codewoorden in: “Jeroen”, “Sinclair”, “Weimar” & “Iceland”. Klik één van de eerste links aan. Dan zal je zijn antwoord lezen. “Weimar” is codewoord voor hyperinflatie, verwijzend naar de Duitse hyperinflatie van de jaren 1920.

Zelfs de VN spreekt over SDR’s als oplossing. Het rotte is dat ze langzaam aan hyperinflatie als een “oplossing” zien. Het wordt een “eindoplossing” om de schuldencrisis te bedwingen. Fascisme in zijn puurste vorm. Ik hoor meer en meer economen discusiëren over hyperinflatie (sommigen geloven erin, anderen niet). Ik zal er nog op terugkomen. Voorlopig blijft het een extreme minderheid die hyperinflatie verwacht.

Goede, moedige ruiters zijn de horde voor. Die ruiters galopperen weg met goud in de beugel.

Het belangrijkste wat ik hoorde van de toespraak van Obama na de G-20 top was de vragensessie. De voorlaatste vraag. De enige vraag van een niet-Amerikaanse journalist. Een Indische journaliste stelde verrassend een niet-economische vraag. Wat vindt u van onze Indische premier en wat hebt u met hem besproken over het probleem van het Pakistaanse terrorisme?